Os hemisferios

NEPTUNO

—Unha vez intentei bicar unha canción,
non se apartou, seguiu soando
ata o último compás.
—Falas en serio? Cos poetas
nunca se sabe. Sodes idealistas.
—Cres que podo deixalo?
—Poderías pensar antes de dicir nada.

(Aquela tarde, no café, estivo a punto de pedirlle:
abre os ollos, agora entraría neles,
aguantaría a respiración.
—Cantos segundos?
—Todos.
—Deberías ter coidado. Cando baixan
os buzos poden perder
a conciencia. Ás veces déixanse ir
ata o fondo. —Como se o pracer
fose máis forte que a vida?
—Acarician as oucas. Non regresan.
—A vida é un instinto?
—A vida é o que temos.)

—Se me miras con tanta atención
acabarei por pensar que podes entrar.

(Viven en parella. Non son parella.
Tampouco son exactamente amigos.)

—Coñecín un rapaz. Ás veces
falabamos, un día dei a volta.
Se nos volveramos atopar
creo que non o recoñecería.
—Pasou algo entre vós?
—Queres dicir se nos deitamos xuntos?
—Sí. Estou imaxinando
a súa man entre as túas pernas.
—O máis curioso é que non o facía
para que me abrise.
Dicía que non podía durmir.
—Hai moitos anos diso?
—En realidade foron tres noites.
Non buscaba tesouros. Era tímido.

(Teñen pai. Tampouco son irmáns.)

—Ás veces penso: aínda que o repetise
un cento de veces
seguirías sen entender nada.
—Para iso falas, para que non te entenda?
—En realidade falo para que sigas aí.

(Sae á rúa, abrocha a cremalleira,
leva cascos. —A música gárdame do frío.
—E se te saúda alguén e non o escoitas?

—Hai dúas velocidades:
a da voz e a do silencio.)

—Incendiaches algún contenedor?
Pintaches algún muro?
Rompiches algunha cabina telefónica?

—Ás veces moléstame que non respectes as pausas.

—E a ti impórtache que te meta nos poemas?
—Se estou contigo non.

Deixaríase ir. (Deixaríase ir.)