María do Cebreiro é escritora en lingua galega. Como poeta participou en festivais de ámbito internacional como Cosmopoética, o Festival de Poesía do Mediterráneo, PontePoética ou Umbria Poesia e gozou dunha residencia artística na Universidade de Bangor en Gales. Publicou os libros de poemas O estadio do espello (1999); (nós, as inadaptadas), accésit do Premio Esquío (2001); Non queres que o poema te coñeza, Premio Caixanova de Poesía (2004); Os hemisferios (2006); Objetos perdidos (2007), antoloxía da súa obra en versión galego-castelá; Cuarto de outono (2008); Non son de aquí (2009); A guerra, con Daniel Salgado (2012); Os inocentes (2014) e O deserto (2015), Premio da Crítica Española. Non son de aquí foi traducido ao inglés por Helena Miguélez-Carballeira en Shearsman Books (2011). En colaboración con Xosé Carlos Hidalgo Lomba editou os libros de artista Poemas históricos (2010) e O grupo (2012). Con Ismael Ramos escribiu o diálogo poético A ferida (2013), tamén deseñado por Hidalgo Lomba.
Pasan os ríos ocultos baixo o chan das cidades igual que pasa o amor, que afunde o corazón dos animais humanos sen que eles saiban nin coñecelo nin nomealo. E así é como uns o confunden coa fame, outros coa sede, e os máis coa transmisión de nós en outros: as trabes de madeira, a comida no prato, a calor baixo as sabas. Mais que sería do amor se fose recoñecido e nomeado? Onde se agocharía el que naceu para levar no rostro un antifaz e no sexo unha espada? Non ama o amor a paz, e ninguén debería falar […]
O que nós sentimos está para alén das árbores. Nin a música nos salva nin a terra nos condena. Non hai estrela que o escoite nin fábula que o transmita. Ningunha imaxe nos traduce. Somos o coro sen a traxedia. Somos a vida sen a morte. Non somos a morte. Cando o sol sexa un círculo de lume. Cando da nosa roupa non se desprendan fíos, migas do noso prato, suor do noso esforzo. Cando o universo comprenda que conseguiremos detelo como unha detonación suspende o aire. Cando a nosa sombra se extenda sobre a terra igual que un […]
Ismael está escribindo un libro de poemas. Unha noite preguntoulle a María se coñecía algunha referencia sobre as feridas. Transcrito con variacións mínimas, o seguinte diálogo é unha continuación desa conversa. MARÍA: Mira esta frase: “O desexo equivale á procura dun fin. Mentres que a procura dos medios adoita ser razoable, a procura dos fins acostuma a desafiar a razón”. O interesante é que nesa pasaxe equipara o desexo á procura do poema. ISMAEL: O poema como desafío á razón, o desexo como motor, gústame o concepto, moito. MARÍA: Os gregos semellan dicir que a ferida no peito da muller […]
Paseando con Margarita por Barcelona, tiven unha visión. Imaxinei que eramos asalariadas do século XIX. Dúas mulleres sen propiedade e sen clase, coa amabilidade e a furia vivas no corazón.
EUROPA (CUARTO REICH) Este é o tempo no que as mulleres rezan para que os seus irmáns suban á superficie, o tempo no que á fin coñecemos no seu rostro a pegada do carbón (foi indigno mirar), o tempo no que seguimos amando a cor do viño, e cada noite seguimos desexando regresar ao noso propio corpo e o seu corpo está lonxe. Este é o tempo no que cada un de nós quedou ollando para as súas propias mans, e quixo preguntar: para que serven? (Para que serve a chuvia?) Iso non o sabemos. Aínda non foi aberta a […]
María do Cebreiro is a widely-acclaimed Galician-language poet and critical theorist. Her published poetic works include O estadio do espello [The Mirror Stage] (1998), Nos, as inadaptadas [Us, the Maladapted] (2002), Non queres que o poema te coneza [You don’t want the poem to know you] (2004), Os hemisferios [Hemispheres] (2006), Cuarto de outono [Autumn Room] (2008) and Non son de aqui [I am not from here] (2008). As an academic she has published As antoloxias de poesia en Galicia e Cataluna — representacion poetica e ficcion loxica (2004), As terceiras mulleres (2005), and a variety of articles where new […]
NEPTUNO —Unha vez intentei bicar unha canción, non se apartou, seguiu soando ata o último compás. —Falas en serio? Cos poetas nunca se sabe. Sodes idealistas. —Cres que podo deixalo? —Poderías pensar antes de dicir nada. (Aquela tarde, no café, estivo a punto de pedirlle: abre os ollos, agora entraría neles, aguantaría a respiración. —Cantos segundos? —Todos. —Deberías ter coidado. Cando baixan os buzos poden perder a conciencia. Ás veces déixanse ir ata o fondo. —Como se o pracer fose máis forte que a vida? —Acarician as oucas. Non regresan. —A vida é un instinto? —A vida é o que […]
A memoria é o espazo da reapropiación. Vivo para contalo. Gardo todas as fotos para as que me pediron que sorrira. Agora me decato de que endexamais prescindín do trazo, da impiedade. Porque a caligrafía consiste na ilusión de que non nos torcemos. Nin os cadernos rubio darían ocultado que o carbón mancha a pel e que a mina se crava con frecuencia no páncreas do inimigo. Agás no teu. Arrincáronche os ollos e iso faite inmortal. (Entón ela abateuse prostrándose por terra e díxolle: –Por qué atopei benquerencia aos teus ollos para reparares en min, sendo como son unha […]