O deserto
O libro propón un diálogo literario e plástico co xénero medieval dos devocionarios e dos Libros de horas. O exercicio de versionado do modelo histórico dos libros de meditación permitiu operar dun xeito libre e creativo cos referentes relixiosos orixinais, de xeito que estes non determinan o sentido da lectura nin orientan a interpretación xeral da obra. Grazas ao traballo gráfico de Numax, no resultado final percíbese o propósito estético e meditativo do propio libro e das imaxes nel empregadas.
Pasan os ríos ocultos baixo o chan das cidades igual que pasa o amor,
que afunde o corazón dos animais humanos sen que eles saiban
nin coñecelo nin nomealo. E así é como uns o confunden coa fame,
outros coa sede, e os máis coa transmisión de nós en outros: as trabes
de madeira, a comida no prato, a calor baixo as sabas. Mais que sería
do amor se fose recoñecido e nomeado? Onde se agocharía
el que naceu para levar no rostro un antifaz e no sexo unha espada?
Non ama o amor a paz, e ninguén debería falar de amor para falar
de nada que non fose este río, o interrogante estremo da carne
que se abre e, aberta, se desata. Nada que poida ser levado pola man
a unha culminación. Nada que teña fin. Nada que se sitúe fóra de si mesmo.
A alegría dáse no amor coma o tremor na auga. A alegría
dáse no amor coma o fragor no lume. Pero nunca é feliz o verdadeiro amor.
O amor pide guerreiros, persoas afeitas a vivir en condicións
estremas ou, pola contra, febles. Non tanto para os poñer a proba
como para sacar á luz a súa potencia oculta, que pasa a través del
e a través deles, que non é unha potencia persoal nin sobrehumana.
É unha forza de auga. Pode apagar o lume e ser o aire dos peixes,
alimentar a terra e corroer o ferro, facer medrar o trigo e estragar
as colleitas. Por iso flúe comigo, pura paixón do poema,
porque eu non nacín máis que para escribir e ser escrita,
porque eu nunca escribín máis que para nacer e ser amada.