A ferida é unha conversa entre os poetas Ismael Ramos e María do Cebreiro. Xorde como o resultado de transcribir, con mínimas variacións, un diálogo en Twitter sobre a relación entre a literatura e as feridas. A conversa foi lida publicamente en Santiago de Compostela, o 21 de decembro de 2013, nun “banquete post-platónico” no que participaron o poeta Claudio Pato e o editor Xosé Carlos Hidalgo Lomba.
Ismael está escribindo un libro de poemas. Unha noite preguntoulle a María se coñecía algunha referencia sobre as feridas. Transcrito con variacións mínimas, o seguinte diálogo é unha continuación desa conversa.
MARÍA: Mira esta frase: “O desexo equivale á procura dun fin. Mentres que a procura dos medios adoita ser razoable, a procura dos fins acostuma a desafiar a razón”. O interesante é que nesa pasaxe
equipara o desexo á procura do poema.
ISMAEL: O poema como desafío á razón, o desexo como motor, gústame o concepto, moito.
MARÍA: Os gregos semellan dicir que a ferida no peito da muller (malia ser amazona) é diferente da ferida no pé dun home.
ISMAEL: Penso que todas as feridas son diferentes ao seu xeito. Pero eu busco o que teñen en común para falar da miña e comprendela.
MARÍA: E as cicatrices? Porque as cicatrices son a memoria das feridas, un dos xeitos nos que o corpo lembra.
ISMAEL: As cicatrices tamén. As cicatrices son un dos froitos da ferida. Mesmo os fillos somos cicatrices.
MARÍA: Baudelaire escribe: “son o coitelo e a ferida”.
ISMAEL: Coincido con Baudelaire, se afirmando iso se refire a que temos feridas e podemos inflixilas, mesmo autoinflixírnolas. Ou que, a fin de contas, rematamos por participar de todas e cada unha das nosas feridas, pero iso xa me dá que pensar.
MARÍA: Si, penso que se refire á incapacidade de discernir entre o corte e o obxecto que fai o corte. Porque a ferida en parte é unha incorporación do obxecto, incorpora ao interior un exterior. E Lacan argumenta que o suxeito non se estrutura desde a plenitude, senón desde a falta. A esa ferida chámalle “hiancia”.