O primeiro paseo despois da chuvia

Dixeches que soñaras co meu anel

pero non engadiches nada sobre a escena.

Pouco antes, eu preguntárache:

—Poden outras persoas

soñar por nós? Como aquela rapaza

do autobús: —Cando non lembro

os soños, é cando sei que fixeron

o seu traballo. O primeiro

verán esquecín unha cousa:

—Se importa, lembrarémola.

Décheslle a volta á frase:

—Se cadra o único que importa

é o que esquecemos. Saímos pasear.

Eu rendinme de novo ao teu raro

talento para os bosques. Foi pouco antes

de cruzar o regato, pouco despois

de ver, á luz do serán, a vella vide

da casa que un día soñamos

que podería ser nosa. Insistías

en que os teus zapatos non eran de montaña,

pero, desde que comezamos o paseo,

o teu corpo sabía que iriamos dar alí.

As flores que collemos para saudar o maio

non arrecenden a primavera, senón a monte.

Gústame que, semellantes aos animais,

nos lembren que a súa casa está lonxe de nós

e que, aínda así, accedan a ser collidas

e nos protexan. Esta non é a cantiga de maio

que prometín compoñer para túa nai,

nin unha avelaíña que, como un virus,

só precisa dun día e doutro corpo para vivir.

Esta é a cantiga de amor das nosas mans

corenta días antes ou despois da fin da chuvia.